خدا با من
روز قسمت بود.خدا هستي را قسمت ميکرد.خدا گفت:چيزي از من بخواهيد هر چه باشد.
شما را خواهم داد .سهمتان را از هستي طلب کنيد زيرا خدا بخشنده است.
و هر که آمد چيزي خواست.يکي بالي براي پريدن و ديگري پايي براي دويدن.
يکي جثه اي بزرگ خواست و آن يکي چشماني تيز.يکي دريا را انتخاب کرد ويکي آسمان را.
در اين ميان کرمي کوچک جلو آمد وبه خدا گفت:خدايا من چيز زيادي از اين هستي نميخواهم.
نه چشماني تيز ونه جثه اي بزرگ نه بال و نه پايي ونه آسمان ونه دريا .....تنها کمي از خودت.
تنها کمي از خودت به من بده و خدا کمي نور به او داد.
نام او کرم شب تاب شد.خدا گفت:آن که نوري با خود دارد بزرگ است.
حتي اگر به قدر ذره اي باشد.تو حالا همان خورشيدي که گاهي زير برگ کوچکي
پنهان مي شوي و رو به ديگران گفت:کاش مي دانستيد که اين کرم کوچک بهترين را خواست.
زيرا که از خدا جز خدا نبايد خواست
اگر روزی دلم گرفت یادم باشد
که خدا با من است،
که فرشته ها برایم دعا میکنند
که ستاره ها شب را برایم روشن خواهند کرد.
یادم باشد که قاصدکی در راه است،
که بهار نزدیک است،
که فردا منتظرم می ماند،
که من راه رفتن می دانم و دویدن،
و جاده ها قدم هایم را شماره خواهند کرد.
اگر روزی دلم گرفت یادم باشد
که خدای من اینجاست همین نزدیکیها،
و من، تنها نیستم
خدایا . . .
در عین ناامیدی دست نیاز به سوی تو دراز می کنم
تو را صدا می زنم................صدایم گوش کن
خدایا . . .
پر از گناهم.... وتو ستاری ........... گناهانم بپوشان
تو بی نیازی من نیازمند کرم تو ....
خدایا کمکم کن تا بد را از خوب تشخیص بدهم
توانایی بده در راه تو قدم بردارم
امید بده تا بنده تو حقیر تو احساس ناامیدی نکند
تو عادل .. تو رحمان ... تو رحیم ...
و تو من ،این بنده حقیرت را به خویش بخوان
تا همیشه سپا سگذار نعمتهای تو باشم
دستهای نیازآلودم همیشه به سوی تو دراز است...
خدایا صدایم را بشنو ...
